«Առցանց դիվանագիտության» պերճանքն ու թշվառությունը
Բանակցությունների շրջանակում Ադրբեջանը Հայաստանի հետ «առցանց դիվանագիտության» է անցել, օրերս հայտարարել է այդ երկրի արտգործնախարար Ջեյհուն Բայրամովը լրագրողների հետ զրույցում։
«Մենք միմյանց փոխանցում ենք մեր պայմանները։ Բայց որքանով դա արդյունավետ կլինի, ցույց կտա ժամանակը»,- ասել է ադրբեջանցի նախարարը։
Նա հերթական անգամ Հայաստանին մեղադրել է, թե իբր Երևանն «անհիմն կերպով» խուսափում է կառուցողական բանակցություններից, ինչը լուրջ հարված է։
Երևանը, մինչդեռ, շարունակ հայտարարում է խաղաղության բանակցությունները շարունակելու պատրաստակամության և ընդհանրապես խաղաղության դարաշրջանի անցնելու մասին։
Կողմերը վաղուց են միմյանց մեղադրում բանակցային գործընթացը տապալելու հարցում ու սա նորություն չէ:
Բայրամովի հարցազրույցում նորություն է «առցանց դիվանագիտություն» տերմինը, ինչը թերևս միջազգային հարաբերություններում նույնպես նոր բան չէ, հատկապես՝ համավարակի շրջանում, բայց փոքր ինչ արտառոց է հայ-ադրբեջանական բանակցային գործընթացում:
Նախ, «առցանց դիվանագիտությունը» գործածելի է այն դեպքերի համար, երբ հակամարտ կողմերը համաձայնեցրել են սկզբունքային հարցերը ու անցել են, այսպես կոչված, տեխնիկական դետալների քննարկմանը: Արդյո՞ք հայ-ադրբեջանական բանակցություններն այդ փուլում են: Առաջին տպավորությամբ՝ ոչ, սակայն եթե նույնիսկ այդպես է, տարակուսելի է, որ մեր հասարակությունը տեղեկացված չէ բանակցությունների գոնե այն մանրամասներից, որոնք թույլ կտային պատկերացում կազմել դրանց ընթացքի մասին:
Մյուս կողմից, հայ-ադրբեջանական բանակցությունները գրեթե երաշխավորված կարելի է ձախողված համարել, եթե դրանք ընթանում են առանց միջազգային միջնորդների: «Առցանց դիվանագիտության» ձևաչափը միջազգային ներգրավվածություն չի ենթադրում:
Ի՞նչ երաշխիքներ ունի պարտված հայկական կողմը, որ միայն ադրբեջանական կողմի երաշխիքները բավարար են լինելու՝ կայուն խաղաղության հասնելու համար:
Մենք հույս ունեինք, որ պաշտոնական Երևանը պարզաբանում կտա այս հարցերին, սակայն այս դեպքում էլ Բայրամովի հայտարարություններն անպատասխան մնացին:
Վահրամ Բագրատյան
