Ինչո՞ւ չի կարելի նայել հայելու մեջ, երբ լաց եք լինում
Հայելիները մարդկանց կյանքում հայտնվել են շատ վաղուց՝ դեռևս 13-րդ դարում։ Եվ ի սկզբանե դրանք շրջապատված են եղել ամենատարբեր սնահավատություններով ու նշաններով։
Սնահավատություններ
Ջուրը, որում կարելի էր տեսնել սեփական դեմքը, հին ժողովուրդները վտանգավոր էին համարում։ Սնահավատ մարդիկ հավատում էին, որ արտացոլանքը կարող է վնասել մարդուն: Իսկ հայելին այս առումով իդեալական մակերես էր, ուստի դրա հետ մանիպուլյացիաները կարող էին բացասական հետևանքների հանգեցնել նրան, ով նայեց դրան:
Ընդունված է հայելիի վրա հագուստ կախել, եթե տանը մահացած մարդ կա, որպեսզի ոգին ապակե «դռնով» չվերադառնա տուն։
Հին սնահավատությունն ասում է, որ արտացոլող մակերեսները կարողանում են «հիշել» այն, ինչ տեղի է ունենում իրենց առջև։
Եթե նրանք տեսնում են բացասական իրադարձություններ կամ գործողություններ, ապա դրանք ոչ միայն «արձանագրվում» են, այլև բազմիցս ուժեղացվում և հետագայում վերարտադրվում:
Ուստի կարծում են, որ վատ տրամադրությամբ հայելու մեջ նայելն անցանկալի է, իսկ նրա առաջ նույնիսկ լաց լինելն անընդունելի է։ Ապակին կհիշի բոլոր բացասական կողմերը, այնուհետև այն կարող է հետ հեռարձակել՝ նաև ուժեղացնելով այն:
Սրա պատճառով հայելու տիրուհին կարող է ընդմիշտ կորցնել հաջողությունն ու երջանկությունը, ինչպես նաև դատապարտված լինել հոգեկան տառապանքի։
